Zintuigenwandeling in het Maldegemveld (zondag 5 augustus 2018)
Zeven deelnemers waren paraat voor de zintuigenwandeling in de relatieve ochtendkoelte tijdens de tweede hittegolf van deze lange, droge, hete zomer. Iedereen kreeg een bekertje en lepeltje mee voor proeven onderweg; dat beloofde al…
Het begon al heel smakelijk met een heerlijke lindethee, waarna de historische symboliek van verschillende inheemse bomen, waaronder linde en eik, werd besproken. We hoorden het rustgevende geruis van de wind in de bladeren van de ratelpopulier en leerden dat de aangename geur van kamperfoelie vooral bedoeld is voor de nachtelijke pijlstaartvlinders. Een sabelsprinkhaan vloog ons rond de oren en onschuldige zweefvliegen proefden van het koninginnekruid. Ondanks de droogte vonden we op verschillende plaatsen nog rijpe, donkerblauwe braambessen die er te lekker uitzagen om te laten hangen. In het bijenhotel hebben hoornaars nu ook een nest gebouwd, als een prachtige sculptuur, maar daar gingen we in een veilige bocht omheen. Tegenover het hotel proefden we heerlijke peer-met-lijsterbes confituur tussen de vele oranje-rode lijsterbessen als decor.
In het Maldegemveld hadden we letterlijk voeling met de schors van bomen en alles wat zich daaronder afspeelt in het bomenleven. Het stukje Hoge Venen deed ons stilstaan bij het water dat levensnoodzakelijk is voor mens en natuur. Dat water ook in Vlaanderen een schaars goed is waar spaarzaam mee omgesprongen moet worden, wordt in deze lange, kurkdroge periode nogmaals bewezen.
Dat de ochtenddauw, zelfs in deze hete dagen, nog een tijdje voor vochtig gras kan zorgen, ondervonden we door eventjes op blote voeten verder te wandelen. In een donker schaduwplekje verbleven talloze kleine kikkertjes onder pittige waterpeper. Even verder, op de uitkijkheuvel, werden we getrakteerd op donkerkleurige zomerhoning bijeengespaard door ijverige bijen, van nectar uit bloemen in het Maldegemveld.
Hier en daar blijft dood hout liggen en ook dat zorgt voor een enorme verscheidenheid aan leven. Ondertussen zagen we buizerds hoog in de lucht en hoorden hun klagende roep over de bossen galmen. Stil door een naaldbos lopen bleek niet zo eenvoudig maar zette wel aan tot intenser luisteren: hoorden we daar hoog in de kruinen de iele zang van het goudhaantje? Klonk daar in de verte, tussen de bomen, de roep van de havik?
Even werd ook stilgestaan bij de geplande ANB-werken om de heidegebieden van het Maldegemveld en van het vliegveld via een nieuwe corridor te verbinden zodat de kwetsbare heidepopulaties meer kansen krijgen en het landschap rijker en gevarieerder wordt.
We mochten ook geblinddoekt ondervinden hoe het ongeveer voelt om zonder hulp van ons belangrijkste zintuig, begeleid rond te wandelen. Dat was erg confronterend en kon het respect voor blinde mensen en de manier waarop ze dagelijkse problemen moeten overwinnen enkel doen toenemen.
Als afscheid konden we genieten van een verfrissende mix van heerlijk geurende vlierbloesemsiroop met een scheutje bubbels.
De enige beleving die we, hopelijk voorlopig, nog moesten missen was de heerlijk frisse geur van malse regen in een kurkdroge natuur.
Bedankt Lia voor deze intense en schitterend uitgewerkte zintuigenwandeling.
