Vroegmorgenwandeling (zondag 25 mei 2014)
Een vroegmorgenwandeling betekent altijd eerst een gevecht tegen die irritante wekker, maar daarna is het uren genieten van het ochtendspektakel dat de natuur in petto heeft. Deze keer was het een minder voor de hand liggende wandeling langs het Schipdonkkanaal, de zuidelijke uitlopers van het Leen, via een privé pad en de oevers van de Lieve terug naar Stoktevijver. Het was dus geen boswandeling maar de afwisseling aan vogelzang was er niet minder om.
De opgewekte zang van een merel, een zanglijster en winterkoninkjes verwelkomde ons om 5 uur reeds aan 't Oud Liefken. In de rietkragen van het Schipdonkkanaal gaf de kleine karekiet het beste van zichzelf terwijl aan de overzijde meerkoeten voor het nageslacht zorgden. Ondertussen liepen ontelbare (we hebben het geprobeerd) konijnen ons bijna letterlijk voor de voeten. Verder hoorden we vinken, een groenling, een boomkruiper en een heggemus. Dichter tegen het Leen zagen we een grote bonte specht op een boom en hoorden we het unieke imitatiegeluid van de zeldzame spotvogel. Ook de zwartkop, met zijn botsende knikkergeluid, was daar in de buurt. Op de grond zagen we de gebroken slakkenhuisjes in verscheidene lijstersmidsen. In een open plek tussen bospercelen liepen reeën in de oranje ochtendzon terwijl even verder in het bos de unieke, diepe alarmroep van een andere ree weergalmde. Een buizerd vloog daar voor onze ogen op en verdween sierlijk tussen de bomen.
Daarna kwamen we in open veld, het terrein van de gele kwikstaart. Even verder merkten we een koppeltje holenduiven in het veld en op het dak van een schuur zat er wel een tiental in de ochtendzon. Ook de witte kwikstaart was hier van de partij. We zagen een paar hazen maar ook hier waren de konijnen massaal in de meerderheid. Even verder, langs de weg, vlogen een gaai en een aalscholver over. Boven de velden langs de Lieve hoorden we een eenzame leeuwerik klimmen en ook een speelse grasmus vloog zingend over onze hoofden. Op de grond liepen de gele kwikstaart, de kievit en ook een scholekster vloog over. Op het einde van de wandeling liep, langs de oever van de Lieve, een waterhoen zijn opmerkelijk witte vlekken op zijn achterste te showen.
Dit was, net als de vorige jaren, opnieuw een prachtige ochtendwandeling. De afwezigen hadden eens te meer ongelijk. Hopelijk tot volgend jaar.
