Beheervoormiddag Maldegemveld (dinsdag 29 september 2015)
Na een zeer mooie warme en abnormaal droge zomer en voldoende regen in september, is er nu in de laatste week van september het “Sint-Michielszomerke”… het zou zeker 7 dagen aanhouden.
Johan is in ’t land, dus ik liet hem weten wanneer ik deze week tijd had om met werkjes in het Maldegemveld te helpen. Mijn eigen taakjes zou ik wel uitstellen, die kan ik alleen doen. Trouwens met 2 of meer mensen werken is veel leuker.
Dat was de aanzet van “ikhebchancenamiddag”, 29 september 2015. Ik ben al meerdere jaren bezig, als het niet regent en op mijn eigen vrije momenten, met bestrijding van amerikaanse vogelkers (bospest) en amerikaanse eik. Deze 2 woekerende exoten verdringen onze inheemse bomen en planten en verstoren de biodiversiteit.
De beste methode om die te bestrijden is uittrekken met wortel maar daar heb ik niet de kracht voor. Als ze te groot zijn om met wortel uit te doen dan worden ze gekapt op ongeveer 80 tot 100 cm hoogte. Ik rits om de 4 tot 6 weken de opnieuw gegroeide scheutjes af om zo de wortels uit te putten. Na enkele jaren kan je dan toch de wortels verwijderen, soms is dit zelfs niet meer nodig want de boom/struik gaat vaak kapot door deze uitputting. Van de al heel grote bomen die vroeger geringd zijn controleer ik het cambium en verwijder ik de jonge scheutjes die onder de ring groeien.
Dus toen Johan me liet weten dat hij dinsdagnamiddag samen met Marleen werkjes zou doen, profiteerde ik ervan om de voor mij te zware of te moeilijke taken door hen te laten uitvoeren; ik dan ook heel blij!
Amerikaanse vogelkers werd verwijderd met spade of geknot tot op 80 cm, het “cambium” van eerder geringde amerikaanse eiken, dit is het vliesje onder de schors van de boom dat groeit om de boom te laten herstellen van de aangebrachte schade, werd grondiger doorgezaagd (de eerste 2 foto’s zijn mijn kleine pogingen van vorig jaar) en de storende te grote “stronk” onder het zeil van een andere exoot, nl. de japanse duizendknoop, werd zeer laag afgezaagd.
De niet goed gelukte foto van de hertjes en de gele geweizwam zijn een bewijs van onze stille getuigen… en ons “goed gevoel”. Met groeten van een dankbare vrijwilliger.
